|| Άποψη ||
Οακτιβισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές· από την προσωπική δράση, όπως λόγου χάρη μέσω του διαδικτύου, τις δωρεές, αλλά και την συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις εκτός των “τειχών”. Πολλοί άνθρωποι, παρ’ όλα αυτά, διστάζουν να ταυτοποιήσουν εαυτούς ως ακτιβιστές, καθώς φοβούνται τις αντιδράσεις του περιγύρου τους, μιας και πρόκειται για μία ακόμη παρεξηγημένη έννοια. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα το να μάχεται κανείς υπέρ των πιστεύω του, δηλώνοντας ανοιχτά τις θέσεις του επί κοινωνικών θεμάτων, έχει συνδεθεί ουκ ολίγες φορές με αντιδράσεις που συχνά οδηγούν σε βίαιες και άδικες συμπεριφορές, ξεκινώντας από την απώλεια εργασίας καταλήγοντας έως και σε ανοιχτές επιθέσεις.
Οι ακτιβιστές όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά άνθρωποι οι οποίοι αποζητούν κοινωνικές αλλαγές. Και, κυρίως σε ζητήματα που είτε άμεσα είτε έμμεσα, μάς επηρεάζουν όλους, συνήθως αρνητικά. Φυσικά, και έχουμε την δύναμη να επιφέρουμε την αλλαγή, όμως η ιστορία έχει αποδείξει πως έναντι της μονάδας πάντοτε λειτουργούσε καλύτερα το “η ισχύς εν τη ενώσει”· αυτό ακριβώς είναι που πρεσβεύει ο ακτιβισμός.
Μια βασική παρεξήγηση που πάντοτε προκύπτει μιλώντας περί αυτού είναι η εξής: πως οι περισσότεροι θεωρούν το ότι ένας ακτιβιστής πολιτικοποιεί τα πάντα. Το παραπάνω δεν ισχύει· καθώς, αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν οι ακτιβιστές, είναι το ότι δεν φοβούνται να θέσουν ανοιχτά τα ζητήματα που τους απασχολούν. Από εκεί και πέρα, όταν πλέον το εκάστοτε θέμα έχε τεθεί δημόσια, βεβαίως θα πάρει και πολιτικές διαστάσεις, μιας και τότε αναμένεται από το κράτος να τοποθετηθεί με την σειρά του σε εκείνο.
Εδώ, σημαντικό θα ήταν να τονιστεί πως δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να παλέψει κανείς για τα πιστεύω του· αρκεί πάντοτε να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του δύο βασικές αρχές. Πρώτον, πως η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου, και δεύτερον πως όλα ξεκινούν από την παιδεία και την δια βίου μάθηση. Δηλαδή, προκειμένου να μπορέσεις να τοποθετηθείς και συνεπώς να θέσεις λόγο πάνω σε ένα θέμα, θα πρέπει πρώτα να έχεις κάνει μια ολοκληρωμένη κι εμπεριστατωμένη “έρευνα”, η οποία θα παραμένει εν ενεργεία καθ’ όλη την διάρκεια του “αγωνίζεσθαι”. Γιατί, μην ξεχνάμε πως υπάρχει και η “άλλη πλευρά”, δηλαδή ένα σωρό άνθρωποι που θα αντιμετωπίσεις εκεί έξω, 180 μοίρες αντίθετοι σε ότι ενστερνίζεσαι, όσο δίκαιο κι αν είναι αυτό.
Οι αρχές του ακτιβισμού, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι οχτώ:
- Παιδεία
- Ερωτήσεις
- Συζήτηση
- Επαφή
- Συνεισφορά
- Διαμαρτυρία
- Εθελοντισμός
- Αφοσίωση
Με λίγα λόγια, ρώτα τον εαυτό σου αν αξίζει κι αν πιστεύεις στον σκοπό για τον οποίο αγωνίζεσαι. Ενημερώσου για αυτόν όσο καλύτερα μπορείς. Έλα σε επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα πιστεύουν σε αυτόν και συζήτα προκειμένου να αποκτήσεις μιαν ευρύτερη εικόνα. Μην διστάζεις να διαμαρτυρηθείς αν κάτι σε φέρνει σε δύσκολη θέση κι αποζητάς την αλλαγή. Λάβε μέρος εθελοντικά σε δράσεις, καθώς το αντίτιμο για αυτή σου την πράξη θα είναι η αλλαγή που έχεις στον νου σου. Και το σημαντικότερο, μην χάσεις την πίστη σου στην ιδέα σου· γιατί, πολύ απλά, αν η αλλαγή έχει συντελεστεί μέσα σου…τότε έχει ήδη γίνει.
Ευχαριστούμε την κ. Αδαμοπούλου για τις πληροφορίες και τον σχεδιασμό των εικαστικών του άρθρου.
Η Μαριάννα Αδαμοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Λονδίνο Art & Design κι έκτοτε ασχολείται ενεργά με το Graphic Design. Ακόμη, είναι μουσικός καθώς και συγγραφέας, έχοντας γράψει, μεταξύ άλλων, το Best Seller «Η Πόρνη» εκδόσεις iWrite, Αθήνα 2018.
follow us on twitter
